Dobrze zaczęli i dobrze skończyli. W międzyczasie był Best. Newcastle 2-1 Fulham.

Można by powiedzieć, że nazwisko zobowiązuje. Nie tylko  w wymiarze semantycznym. Choć Leon Best w żaden sposób z Georgem Bestem spokrewniony nie jest, Irlandzki napastnik Srok nawiązał do legendy byłego gracza Manchesteru United i Fulham zdobywając na St. James’ Park dwa gole. The Whites dobrze zaczęli to spotkanie, ale z każdą minutą ich panowanie nad grą malało, a drużyna coraz głębiej zaczynała cofać się we własne pole karne. Po dwóch golach Besta zdawało się, że mecz jest już rozstrzygnięty, jednak dobre ostatnie 20 minut w wykonaniu Fulham i trafienie Dempsey’a w 88 minucie spowodowały, że emocje towarzyszyły nam do końca. Niestety, mimo usilnych prób, piłkarze Jola nie zdołali odwrócić losów spotkania, przegrali po raz trzeci z rzędu i z jednym oczkiem na koncie będą okupować dolne rejony tabeli.

Seria trzech kolejnych spotkań wyjazdowych od początku wydawała się ciężką przeprawą dla Fulham. Bowiem tajemnicą poliszynela jest to, że piłkarze z Londynu poza Craven Cottage najlepiej się nie prezentują. Po przegranych w Dnipropietrowsku i Wolverhampton, gdzie styl gry pozostawiał wiele do życzenia, gracze Martina Jola mierzyli się z Newcastle na ciężkim terenie jakim jest St. Jame’s Park. Holenderski szkoleniowiec ponownie musiał zmienić wyjściową jedenastkę, z dwóch zasadniczych powodów. Po pierwsze, w zespole pojawiły się kolejne kontuzje, spotkanie na Dnipro Arenie przedwcześnie skończyło się dla Johna Arne Riise, który nadciągnął pachwinę. Kontuzja kostki nadal wyłączała gry Bobby’ego Zamorę. Po drugie, w dwóch poprzednich meczach piłkarze w białych trykotach zaprezentowali się zwyczajnie słabo, tak więc istniała potrzeba naniesienia kilku poprawek. Analizując wyjściowy skład Fulham można było dojść do wniosku, że Jol jest częstym gościem na stronach internetowych prowadzonych przez fanów The Whites. Zgodnie z ich głośnymi apelami, trener zdecydował się utrzymać parę stoperów Hangeland – Hughes, na prawej stronie zagrał Chris Baird, a z lewej strony rolę zastępcy Riise pełnił Mat Briggs. W środkowej linii, obok noszącego kapitańską opaskę Murphy’ego ujrzeliśmy Sidwella, a po bokach Duffa i Kasamiego. O sile ataku gości mieli stanowić Moussa Dembele i Clint Dempsey. Krytykowany ostatnio przez Jola Andy Johnson zasiadł zaledwie na ławce. Gdyby uznać statystyki za kolejnego gracza Fulham, te byłyby dużym wzmocnieniem zespołu, gdyż The Cottagers przegrali tylko raz podczas ostatnich sześciu wizyt do Tyneside, a Sroki nie potrafiły wbić gola w pojedynku z Fulham od ponad 270 minut.

Początek rywalizacji na St James’ Park nie zwiastował zakończenia bez happy endu. Fulham olśniło stadion Newcastle nie tylko trzecim kompletem strojów w kolorze złotym, które w połączeniu z granatowymi spodenkami wyglądały doprawdy szykownie, ale także niezwykle składną grą na jeden kontakt, której nie powstydziłaby się sama Barcelona. Problem w tym, że mimo znaczącej przewagi w pierwszym kwadransie, wybitnych sytuacji na strzelenie bramki nie doświadczyliśmy. W 11 minucie, po kolejnej ładnie wymianie piłki, szczęścia z dystansu spróbował Kasami, młody zawodnik uderzał mocno i celnie, ale futbolówka odbiła się po drodze od gracza w tradycyjnych biało-czarnych pasach i przyniosła Fulham zaledwie korner. Rozochocony reprezentant Szwajcarii chwilę później spróbował swoich sił raz jeszcze, ale tym razem Srok nie nastraszył, a co najwyżej ptaki siedzące pod dachem stadionu. W pewnym momencie statystyki posiadania piłki wskazywały, że przyjezdni z Cottage mieli ją przez 71% czasu gry, a gospodarze zaledwie przez 29%. Swoją bezsilność gracze The Magpies przekładali na złość i bezsensowne faule, a w tej kategorii przodował Cheick Tiote. Reprezentant WKŚ kilkukrotnie ewidentnie przekraczał przepisy, ale jakimś cudem uszło to uwadze Kevina Frienda, który nie wyciągnął ze swojej kieszonki żółtej kartki. A Tiote słynny jest ze swojej kolekcji koloru żółtego, bowiem przed ostatnim meczem z Sunderlandem defensywny pomocnik Newcastle ujrzał kartonik w sześciu kolejnych spotkaniach, a jego rekord bez popularnego żółtka to zaledwie trzy mecze. Niestety dla kibiców Fulham, po świetnych pierwszych 20 minutach, gdzie zdecydowanie dominowali, aczkolwiek nie tworzyli jakiś wybitnych okazji na gola, gracze Jola złapali zadyszkę i zaczęli oddawać inicjatywę. Ożywił się Gabriel Obertan, a na lewym skrzydle zaczął szaleć Ryan Taylor. Jednak The Toon nadal mieli duże problemy z narzuceniem wysokiego tempa gry, każde zagranie było poprzedzone kilkoma kontaktami z piłką, które pozwalały The Whites na odpowiednie ustawienie swojej słynącej z solidności defensywy. Jednak im bliżej było końca połowy, tym coraz bardziej zazębiały się akcje gospodarzy, a ta płynność w grze osiągnęła wreszcie optymalny poziom. W 44 minucie po rzucie rożnym Tiote wrzucał w pole karne, Jonas Gutierrez uderzał głową, ale Mark Schwarzer pewnie chwycił piłkę, wykonująć tym samym pierwszą interwencje w tym meczu. Do tamtego momentu bramkarze byli praktycznie bezrobotni. Chwilę później Sroki znowu nacierały, tym razem prawą stroną. Obertan wykorzystał brak doświadczenia Briggsa, wywalczył piłkę przy linii końcowej, a następnie zagrał w pole karne. Leon Best uprzedził Lovenkrandsa, obrócił się w kierunku bramki i oddał strzał, który jednak został zablokowany. Znowu nie minęło 60 sekund, a tym razem mistrz Francji Johan Cabaye strzelał z ostrego kąta, ale Mark był na posterunku. Wreszcie w ostatniej akcji pierwszej połowy, w olbrzymim galimatiasie, do strzału doszedł Ryan Taylor, ale jego wolej przeleciał centymetry obok słupka. Kiedy Kevin Friend zagwizdał, piłkarze z Londynu z ulgą wypuścili powietrze z płuc, albowiem mimo obiecującego początku, w końcówce dali się kompletnie zdominować gospodarzom, którzy, ku uciesze widzów, wreszcie zaczęli oddawać jakiekolwiek strzały.

Mark Schwarzer, choć nieco zawalił pierwszego gola, kilkuktornie ratował zespół w innych sytuacjach.

Optymistyczna końcówka pierwszej połowy zwiastowała dla miejscowych fanów mnóstwo emocji w drugiej części gry. Jednak chyba nawet kibice Newcastle nie spodziewali się, że defensywa Fulham tak szybko zostanie złamana. Cabaye zdecydował się ponownie na uderzenie zza pola karnego, z okolicy 30 metra, futbolówka została uderzona z potężną siłą i skozłowała tuż przed Markiem Schwarzerem. Bramkarz Fulham zdążył zareagować, jednak po jego interwencji piłka odbiła się od poprzeczki i wróciła na plac gry. Najsprytniejszy w tym zamieszaniu okazał się Leon Best, który z bliskiej odległości wepchnął futbolówkę do siatki i otworzył wynik spotkania. Trudno jednoznacznie obciążyć Schwarzera winą za tego gola, ale bez wątpienia Australijczyk mógł zachować się lepiej. Strata gola nie popchnęła gości do jakiejś szaleńczej ofensywy, ale przyjezdni zaczęli grać nieco odważniej i częściej na połowie rywala. W 56 minucie zdawało się, że zrobi się nam 1-1. Z prawej strony Damien Duff jak zwykle swoją dwunożnością sprawiał olbrzymie problemy rywalom. Po ładnej wymianie z Bairdem, z którym zdawało mu się dobrze współpracować, Duff zagiął na swoją ulubioną lewą nogę i wrzucił dochodzącą piłkę w pole karne. Tam znakomicie nabiegł na nią Sidwell, głową uderzył mocno i czysto, ale niestety w środek. Choć nie był to łatwy wyczyn, Holender Krul zdołał zareagować i przeniósł piłkę nad poprzeczkę, malującym tym samym wielkie zdziwienie na twarzy Steve’a. Choć w aspekcie defensywnym Anglik jest gorszy niż Etuhu, wielu kibiców bardziej sobie go ceni właśnie dzięki takim ofensywnym akcjom. Tym razem byłemu piłkarzowi Reading i Aston Villi  zabrakło milimetrów. Piłkarze z Londynu dalej nie poprzestawali w swoich atakach, w 64 minucie niemiłosiernie wygwizdywany Duff przebijał się prawą stroną, ograł Taylora, zszedł do środka i w swoim stylu spróbował pokonać Krula na krótkim słupku. Zabrakło milimetrów, gdyby tylko strzał był nieco bardziej celny, Holender mógłby mieć olbrzymie kłopoty z jego obroną. I kiedy zdawało się, że goście są na dobrej drodze do wyrównania, podczas kontrataku długa piłka została posłana do Demby Va, rezerwowy fantastycznie skleił ją na klatkę, a potem posłał kąśliwe dośrodkowanie po ziemi w pole karne. Hughes nie zdołał wybić piłki, Best przyjęciem zgubił Północnego Irlandczyka i ustawił sobie futbolówkę w kierunku bramki, a następnie z zimną krwią zmieścił piłkę koło bramkarza. Druga bramka zdawała się przesądzać sprawę, jednak Fulham zareagowało bardzo pozytywnie, przystępując do zdecydowanego ataku. W 74minucie Johnson pojawił się za dość bezproduktywnego Kasamiego i od razu swoją aktywnością sprawił rywalowi dużo kłopotów. Jeszcze chwilę przed jego wejściem The Cottagers świetnie rozegrali rzut wolny, z dystansu huknął Baird, piłka odkręciła się w locie, ale nie zboczyła w bok na tyle, by sprawić kłopoty Krulowi, nie mającemu problemów z interwencją.  W 77 minucie mieliśmy z kolei powtórkę z sytuacji, kiedy główkował Sidwell. Tym razem wrzucającym był Baird, a swoją głowę dołożył Murphy. Niestety kapitanowi zabrakło szczęścia, które towarzyszyło mu swojego czasu w konfrontacji z Portsmouth, po jego uderzeniu ponownie kapitalnym refleksem popisał się Krul. Znowu niedowierzanie i wyrywanie resztek włosów. Gdyby tylko kapitan Fulham puścił piłkę w kozioł… Napór trwał w najlepsze, kilkaset sekund później mamy wrzutkę z kornera, najwyżej wyskakuje Hangeland, uderza po długi słupku, Krul nie daje rady, ale na posterunku jest Taylor, który ze stoickim spokojem oddala niebezpieczeństwo.  W końcu nadeszła 88 minuta. Simpson wyciął równo z trawą Johnsona i jeszcze miał czelność dyskutować z arbitrem wręczającym mu upomnienie w postaci kartki. Do wolno stojącej piłki podszedł Murphy, choć odległość była niemała, wrzutka była pierwszej klasy. W polu karnym The Toon na najwyższym pułapie przeleciał amerykański myśliwiec F16 aka Clint Dempsey, który wykorzystał złe ustawienie Krula i głową strzelił gola na 2-1.  Tylko dlaczego tak późno? Sędzia Friend doliczył co prawda 5 minut, The Whites kontynuowali natarcie na bramkę, ale mimo dość panicznej obrony, Sroki zdołały dowieść trzy punkty.

Mecz na St. James’ Park rozpoczął się dla Fulham wyśmienicie, ale po fenomenalnych 20 minutach przyszedł trudny do uzasadnienia kryzys, podczas którego gracze z Londynu wymienili nie więcej jak kilka dobrych podań. Druga połowa już była nieco lepsza w ich wykonaniu, jednak tak na prawdę, wszystko zaczęło funkcjonować należycie dopiero po utracie drugiego gola. Piłkarze Jola potrzebowali zatem bodźca negatywnego, by wreszcie wziąć się za siebie i pokazać nieco bardziej ofensywny futbol. Czasu starczyło na jedno trafienie, ale końcówka spotkania pozwala mieć nieco bardziej optymistyczne spojrzenie na zbliżające się mecze. Bo patrząc za siebie, wielkich powodów do zadowolenia nie ma. Jeden punkt po 270 minutach spędzonych na boisku to niezwykle skromny dorobek, zwłaszcza gdy uwzględnić klasę rywali.

Złote były tylko koszulki. Za taki występ medali nie będzie.