Fulham czy Polska? Pojedynek pierwszy.

Choć o spotkaniu, jakie odbędzie się dzisiejszego wieczora, wiadomo od niespełna dwóch miesięcy, polskiemu kibicowi The Whites wciąż nie sposób przygotować się na nie wewnętrznie. Dla sympatyka Fulham reprezentującego dowolną inną nację to tylko potyczka w ciekawym zakątku Europy, w mieście zwanym turystyczną stolicą swojego kraju i choć ci, którzy się do niej udadzą, będą nią niewątpliwie zachwyceni, jutro będą myśleć już tylko o kolejnym ligowym meczu z Evertonem. Dla osoby urodzonej między Odrą a Bugiem, która w efekcie fikuśnego zrządzenia losu związała swoje kibicowskie życie z niepozornymi The Cottagers, będzie to natomiast dwumecz o bodaj największym emocjonalnym ładunku sposród wszystkich spotkań w dziejach klubu. Po raz pierwszy w swojej historii, Fulham przyjeżdża do Polski, by zmierzyć się z Wisłą Kraków w meczu fazy grupowej Ligi Europy.

Kto przypuszczałby, że po tym, jak swój dylemat moralny mieli polscy kibice Juventusu, gdy Bianconeri mierzyli się z Lechem Poznań, to my będziemy następni w kolejce. Mimo wspaniałego osiągnięcia sprzed dwóch sezonów, Fulham to wciąż europejski junior, przed którym jeszcze wiele terenów Starego Kontynentu do odkrycia. Poza tym, ciężko było dotychczas oprzeć się wrażeniu, że los macza palce w tym, aby na kartach historii The Whites nie znalazł się żaden polski epizod. Choć w futbolu klubowym narodowościowe granice już właściwie nie istnieją, a właściciele drużyn tworzą coraz wymyślniejsze piłkarskie mieszanki, w kadrze The Cottagers nigdy nie znalazł się polski zawodnik. Kibicowi Fulham znad Wisły musiało wystarczać wspomnienie o Tomaszu Radzińskim, urodzonemu nad Wisłą reprezentantowi Kanady i piłkarzowi The Whites w latach 2004-2007. Choć polskim językiem posługiwał się lepiej od sporej części naszych dzisiejszych kadrowiczów, nie można było jednak w pełni z nim się utożsamiać. Tak, jak u polskiego kibica tenisa ziemnego sukcesy Caroline Wozniacki nie sprawiają najpewniej zbyt wielkiego patriotycznego uniesienia. Tym razem, metafizyczne siły postanowiły odwrócić swoje działanie i skojarzyć Fulham z Polską (w sposób inny niż istnienie tego bloga), gdy tylko pojawiła się ku temu najmniejsza okazja. Choć grupy Ligi Europy mogły w teorii zostać rozlosowane na multum sposobów, gdy pojawiła się karteczka z nazwą „Wisła Kraków”, dziwnym trafem okazało się, że Biała Gwiazda może zagrać wyłącznie w grupie K, do której chwilę wcześniej przydzieleni zostali The Cottagers. Moralny ciężar błyskawicznie spadł na nieliczną garstkę osób, która parała się niewinną i dość egzotyczną profesją umacniania marki Fulham w Polsce.

Przy ocenie losowania fazy grupowej wyraziliśmy nadzieję, że najlepszym lekiem dla pogrążonego w wewnętrznym rozdarciu nadwiślańskiego kibica The Whites będzie awans do fazy pucharowej zarówno Fulham, jak i Wisły. O taką sytuację będzie bardzo ciężko – po dwóch kolejkach fazy grupowej, oba zespoły znajdują się na przeciwnych biegunach. The Cottagers minimalnym nakładem sił dynamicznie gromadzą pucharowe punkty, zaś prowadzeni przez Roberta Maaskanta krakowianie mają za sobą srogie lekcje od Odense (1:3) oraz Twente (1:4). Wiślacy w bardzo krótkim odstępie czasu spadli z futbolowego raju, w jakim byli jeszcze w 87. minucie rewanżowego meczu z APOELem Nikozja w meczu decydującym o awansie do Ligi Mistrzów, do pełnego cierpienia piekła, z którego nad Wawelem chcą się jak najszybciej wynieść. Celownik na Reymonta jest już ustawiony na Ekstraklasę i walkę o drugie z rzędu mistrzostwo Polski (które przyniosłoby Wiśle miano najbardziej utytułowanego piłkarskiego zespołu w naszym kraju), a spore zainteresowanie meczem jest raczej tylko i wyłącznie wynikiem potyczki z zespołem Premier League. Takie, Biała Gwiazda rozgrywała dwukrotnie w kilku ostatnich latach, ulegając jednak zarówno Blackburn Rovers, jak i Tottenhamowi. Uniknąć niechlubnego hattricka będzie krakowianom – patrząc na sprawę chłodnym, ani polskim, ani fulhamowym okiem – ciężko, ponieważ w barwach gospodarzy nie zagrają Maor Melikson, Patryk Małecki czy Radosław Sobolewski.

Aby Fulham wywiozło jednak cenne punkty do Londynu, musi pokazać zupełnie inny wyjazdowy futbol niż w przypadku meczu ze Stoke. Martin Jol zapowiada wiele świeżości w składzie, bowiem w Anglii pozostawił Danny’ego Murphy’ego, Clinta Dempsey’a oraz Bobby’ego Zamorę. Ciężar zdobywania bramek spadnie więc na imponującego skutecznością w LE Andy’ego Johnsona (w sumie kolejnego wyszukiwanego na siłę polskiego akcentu w Fulham). Innego ewentualnego strzelca gola dla The Whites ze świecą szukać – wszystkie 13 trafień zdobytych dotychczas przez Fulham w fazie grupowej Ligi Europy oraz Premier League padło łupem właśnie Johnsona i trójki dzisiejszych nieobecnych. Szansę gry u boku Anglika powinien otrzymać Moussa Dembele bądź Orlando Sa; do Krakowa wyruszył także liczny kontyngent klubowej młodzieży – Kerim Frei, Alex Smith, Marcel Gecov czy Marcelo Trotta. The Cottagers będą niewątpliwie mogli po raz pierwszy pokazać się szerzej polskim kibicom – czy po potyczkach z Wisłą, naznaczonych fikuśnym zrządzeniem losu przybędzie?

Przewidywane składy:
Wisła (4-4-2): Pareiko – Lamey, Diaz, Chavez, Jaliens – Nunez, Garguła, Jirsak, Kirm – Biton, Iliev
Fulham (4-4-2): Schwarzer – Grygera, Senderos, Hangeland, Briggs – Duff, Sidwell, Etuhu, Frei – Dembele, Johnson

Fulham czy Polska? O tym w dużej mierze zadecydują... Holendrzy.