Sentymentalne zakończenie. Tottenham – Fulham

Pożegnania sezonu 2011/2012 nadszedł czas. Zapowiada się nieco podobnie, jak przed rokiem, gdy na koniec rozgrywek Fulham pojedynkowało się z Arsenalem – tym razem również zwieńczeniem kampanii będzie spotkanie z drużyną z północnego Londynu – Tottenhamem, a ewentualna wygrana ponownie pozwoli The Cottagers myśleć o wywalczeniu znakomitego siódmego miejsca w Premier League. Będzie jednak bardziej sentymentalnie, niż poprzednio – wszak na White Hart Lane przyjedzie ze swoją drużyną Martin Jol, dla którego obiekt „Kogutów” to miejsce szczególne, a poza tym znacznie dłuższy i bogatszy w wydarzenia, niż rok wcześniej sezon z udziałem  The Whites spowoduje, że w niedzielę przybędzie więcej refleksji dotyczących ubiegłych, jak i najbliższych miesięcy, jakie przyniosło i przyniesie nam kibicowanie urokliwemu klubowi położonemu nad Tamizą.

Choć ilością 55 gier, The Cottagers „jedynie” zbliżyli się tym razem do swojego rekordowego wyczynu – 63 spotkań w historycznym sezonie 2009/10 – to były to najdłuższe kalendarzowo rozgrywki w wykonaniu Fulham, których początek przypadał jeszcze na końcówkę czerwca poprzedniego roku. A skoro razem z The Whites przeżyliśmy aż 10,5 miesiąca z ostatnich możliwych dwunastu, wzlotów i upadków nie brakowało. Znamienne były już pierwsze dwa zwiastuny obecnych rozgrywek, dzięki którym doznaliśmy podwójnego szoku – zarówno pozytywnego, jak i negatywnego. Kilka dni po tym, jak pod koniec maja ubiegłego roku nad Craven Cottage rozniosła się wspaniała wiadomość, że oto Fulham – dzięki rankingowi fair-play – zagra w Lidze Europy 2011/12, biało-czarna część zachodniego Londynu wpadła w konsternację – z posady managera zrezygnował Mark Hughes. Jego następca, z racji wczesnego początku nowego sezonu Fulham z uwagi na LE, znalazł się ekspresowo – został nim Martin Jol, znajdujący się zresztą na szczycie trenerskiej listy życzeń Mohameda Al Fayeda już rok wcześniej. Choć managerska klasa i wcześniejsze osiągnięcia Holendra były niepodważalne, niektórzy fani mieli obawy, czy konieczność ponownego budowania wszystkiego od nowa, przy zbliżającej się walce na tylu frontach, nie będzie dla Fulham zbyt wielkim wyzwaniem. W połowie grudnia, mogło się wydawać, że racja stoi właśnie po stronie krytyków nowego managera. Po przejściu fazy eliminacyjnej LE, w której The Whites jeździli m.in. na malownicze Wyspy Owcze, do robotniczych dzielnic chorwackiego Splitu czy wreszcie na drugi koniec Europy do Dniepropetrowska, Fulham – mówiąc bez ogródek – skompromitowało się w fazie grupowej tak bardzo lubianych nad Tamizą rozgrywek. Choć dla nas, polskich fanów The Whites, były to tygodnie szczególne, bowiem jednym z grupowych przeciwników Fulham była krakowska Wisła, złość i rozgoryczenie, gdy The Whites oddali awans do wiosennej fazy LE w ostatnich sekundach pojedynku z duńskim Odense, były jednakowe wśród wszystkich biało-czarnych fanów. Tamtego wieczora pojawiły się masowe żądania zwolnienia Holendra, który dla wielu nie był nawet gwarancją tego, że przeciętni wówczas w lidze The Whites utrzymają się w ekstraklasie. Mimo, że w następnych tygodniach, The Cottagers sprawili kilka miłych niespodzianek w Premier League, odsuwając niebezpieczeństwo spadku, w ostatni dzień stycznia, oponenci nowego porządku mieli swoją kolejną wielką chwilę – Jol zgodził się bowiem na sprzedaż jednej z największych gwiazd klubu – Bobby’ego Zamory – zastępując reprezentanta Anglii wielką niewiadomą, jaką był Rosjanin Paweł Pogrebniak. Tak odważna decyzja była dla wielu gwoździem do trumny Holendra jako managera Fulham, a także zwiastunem ciężkiej końcówki sezonu dla The Cottagers.

Tymczasem, nowa era pod wodzą Jola, w której gra miała być oparta na rosłym napastniku sprowadzonym z VfB Stuttgart, przyniosła… najlepsze wyniki Fulham na przestrzeni całej kadencji Holendra. Z Pogrebniakiem w składzie, klub wygrał 7 z 11 spotkań, a sam Rosjanin strzelił w nich aż 6 bramek. The Whites stopniowo wspinali się przez ostatnie trzy miesiące w górę tabeli, na kolejkę przed końcem sezonu meldując się pozycji dziewiątej, z szansami na miejsce siódme. Dziś, krytyków Martina Jola wokół Craven Cottage już nie ma, a odchodzący do lamusa obecny sezon w wykonaniu Fulham oceniany jest powszechnie jako bardzo dobry. „Europejski” incydent wciąż ciężko przełknąć, ale to pokazuje tylko, jak wielki progres klub poczynił w ostatnich latach – kto na Craven Cottage, po niezwykle szczęśliwym utrzymaniu w 2008 roku, przewidziałby, że Fulham w ogóle zagra w Europie i że klub czekać będą tak rewelacyjne cztery kolejne sezony? Co najważniejsze, nawet mimo tego, że niedzielny pojedynek może być ostatnim w barwach The Whites dla m.in. Moussy Dembele (z powodu urazu i tak nie zagra Clint Dempsey), wokół klubu nie ma obaw również o najbliższe rozgrywki. Więcej, jest całkiem uzasadniona wiara w to, że będą one jeszcze lepsze.

Najlepsze i najgorsze dla kibica Fulham momenty mijającego sezonu.
Co przyniosło Wam najwięcej radości, a co największe rozgoryczenie?

Co przyniesie  ostatnie na trzy najbliższe miesiące popołudnie z Fulham? Zdecydowanym faworytem niedzielnych derbów na White Hart Lane są gospodarze z Tottenhamu, którzy walczą o udział w przyszłorocznej edycji Ligi Mistrzów. W razie zwycięstwa, „Koguty” ukończą sezon na co najmniej czwartej pozycji (która da awans do LM, jeśli Chelsea przegra w finale obecnej edycji tych rozgrywek z Bayernem), jednak mogą przesunąć się także na miejsce trzecie, jeśli w toczącym się równocześnie spotkaniu potknie się Arsenal. W porównaniu z Champions League i pieniędzmi, jakie mogą przypłynąć na White Hart Lane dzięki tym rozgrywkom, blado dla postronnego obserwatora wyglądają zapewne przedmeczowe ambicje Fulham, które plasuje się na tę chwilę na dziewiątej pozycji w tabeli, jednak zainteresowani klubem wiedzą, że The Cottagers także chcą zrealizować pewien cel. To po pierwsze siódma pozycja w kraju, która byłaby wyrównaniem klubowego rekordu, a którą Fulham może osiągnąć, jeśli wygra derby, a jednocześnie punkty stracą oba kluby z Liverpoolu. Do tego, zwycięstwo na White Hart Lane, niezależnie od tego, na jakie miejsce w ligowej drabince wywinduje The Whites, będzie oznaczało, że zostanie pobity klubowy rekord punktów zdobytych w Premier League (dotychczas były to 53 punkty, jest szansa na 55). Obserwując znakomitą końcówkę sezonu w wykonaniu podopiecznych Martina Jola (5 zwycięstw w ostatnich 7 pojedynkach), możemy liczyć na to, że o zasłużonych wakacjach pomyślą oni dopiero po końcowym gwizdku niedzielnego spotkania.
A zatem – po raz ostatni w tym rozgrywkach – Come On You Whites!

Przewidywane składy:
Tottenham (4-4-1-1): Friedel – Walker, Kaboul, Nelsen, Gallas – Lennon, Sandro, Modric, Bale – van der Vaart – Adebayor
Niepewni: Parker, King
Zawieszony: Rose
Kontuzje: Assou-Ekotto, Kranjcar, Huddlestone, Dawson, Gomes, Bentley, Jenas
Fulham (4-4-1-1): Schwarzer – Kelly, Hughes, Hangeland, J. Riise – Duff, Diarra, Murphy, Frei – Dembele – Pogrebniak
Niepewni: Kacaniklic, Johnson
Kontuzje: Dempsey, Etuhu, Ruiz, Sidwell, Grygera, Etheridge

Niezależnie od wyniku ostatniego spotkania w tym sezonie, Martin Jol okazał się osobą godną tego, by prowadzić Fulham przez najbliższe lata.