Hit transferowy z zamrażarki? Czyli rozprawa o łasicy.

Drodzy czytelnicy. Dzisiaj porozmawiamy o łasicy. Ale spokojnie, bynajmniej nie doszło do jakiejś fatalnej pomyłki, nie trafiliście na stronę miłośników zwierząt. Sprawa rozchodzi się bowiem o łasicę kostarykańską, wartą bagatela 10.6 miliona funtów. Na imię jej Bryan Ruiz González.

Drogi Bryanie. Nadchodzi Twoja chwila prawdy. Jesteś w klubie już rok, najwyższy czas byś pokazał na co Cię stać. Spróbuj udowodnić, że transfery mogą być jak wino, z czasem zeszlachetnieć i wydobyć pełen bukiet smaków. Wybuchnij niczym bomba z opóźnionym zapłonem. Bądź jak nagły zwrot akcji w dobrym kryminale. Napisz historię, której nie powstydziła by się sama Agatha Christie.  Zrzuć siebie ten potworny ciężar ceny i odepchnij daleko porównania do kozła ofiarnego kibiców w postaci Steve’a Marleta. Pokarz, że nie trzeba mieć budowy niedźwiedzia, by sprostać ciężkim brytyjskim realiom. Byś wszystkim niedowiarkom mógł wreszcie zakrzyknąć z dumą: „Jam Łasica!”.

Limit apostrof na jeden tekst zdaje się wyczerpany, więc czas przejść do konkretów. Dotychczasową przygodę Bryana z Fulham chyba najlepiej podsumował jego debiut. Było to czterdzieści pięć minut w spotkaniu z Blackburn, podczas którego Kostarykanin doświadczył czołowego zderzenia z angielską rzeczywistością piłkarską. Choć nowemu nabytkowi the Whites nie można było odmówić techniki, gracji i zwinności, szybkie tempo gry i agresja przeciwnika przerosły Ruiza, zmienionego już w przerwie. Był to ewidentny falstart, pełen nieudanych dryblingów, strat i kiepskiej gry w defensywie. Nieco zagubiony i zbity z tropu Bryan wrócił na ławkę i potrzebował kilku występów jako rezerwowy, by ponownie wywalczyć sobie miejsce w podstawowym składzie, które utrzymał z grubsza  już do końca sezonu. Pech chciał, że koniec ten nastąpił przedwcześnie, kiedy to w kwietniowym, wysoko wygranym meczu z Boltonem Kostarykanin doznał złamania śródstopia. Ruiz raz jeszcze musiał zejść ze sceny przedwcześnie, zostawiając po sobie pewien niedosyt. W debiutanckim sezonie Kostarykanin ustrzelił dwie bramki i cztery razy asystował, statystycznie nie powalając fanów na kolana. Choć trzeba przyznać, że kiedy już łasica trafiał do siatki, golom tym towarzyszył najwyższy kunszt techniczny, a podcinka ze spotkania z Evertonem i lob z Boltonem na długo zapadły nam w pamięć. Skoro jednak posłodziliśmy, to dla przeciwwagi należy się także łyżka dziegciu. Ale wpierw banał. Napastników rozlicza się z ilości bramek, a nie z urody tychże, o czym doskonale wie chociażby Filippo Inzaghi . Ruiz przeszedł do Fulham jako były król strzelców Eredivisie, i choć nie jest to żaden gwarant skuteczności w angielskiej piłce (tutaj z kolei wypada pozdrowić Afonso Alvesa), to z pewnością niesie to ze sobą pewne oczekiwania. Ruiz nie był dotychczas w stanie im sprostać, stąd jego odbiór wśród kibiców jest niezwykle zróżnicowany. Zwolennicy wychwalają jego wyszkolenie techniczne, umiejętność lawirowania między obrońcami i znakomicie ułożoną lewą nogę. Przypominają domowy mecz z Arsenalem, kiedy to ich zdaniem Bryan, że też użyję tego anglicyzmu, zrobił różnicę. Przeciwnicy krytykują go za lichą budowę ciała, częste straty, przechodzenie obok spotkań i nieskuteczność. I najchętniej wręczyliby mu całoroczny karnet na siłownię. Ja natomiast proponuję wycieczkę do pokoju taktycznego, która pozwoli częściowo wytłumaczyć niepowodzenia Kostarykanina w jego pierwszym sezonie gry nad Tamizą. W barwach FC Twente Ruiz najczęściej delegowany był jako ofensywny skrzydłowy w bardzo popularnym w Holandii ustawieniu 4-3-3. Niestety, w Anglii ta forma taktyczna jest w zasadzie na wygięciu i ironicznie Holender Martin Jol musiał znaleźć nowemu nabytkowi jakieś inne miejsce na boisku. W ten sposób Bryan wylądował na pozycji prawego skrzydłowego, co z perspektywy czasu wydaje się czynnikiem utrudniającym mu pokazanie pełni możliwości. Z jednej strony Ruiz znalazł się daleko od bramki, przez co ciężko było mu trafiać z oczekiwaną częstotliwością do siatki rywala. Z drugiej, ten niekoniecznie wzorcowo zbudowany zawodnik  został obciążony dużą ilością zadań defensywnych. I choć z czasem jego gra obronna w oczach zyskiwała na jakości, to jednak niewielu byłoby takich, którzy mieli zamiar oklaskiwać reprezentanta Kostaryki za odbiory. Martin Jol sam wsadził swój nabytek na minę i jak się zdaję, dopiero na chwilę przed jego kontuzją zrozumiał swój błąd. To  wówczas zaczął go bowiem wystawiać bliżej bramki rywala, jako cofniętego napastnika. I właśnie w takiej roli widziałbym Ruiza w tym sezonie. Mówiąc dosadnie, wsadziłbym go w buty Gery. Niech gra za plecami Petricia i łączy pomoc z atakiem.  Czy przypadkiem Węgier również nie zaczynał jako niezbyt przebojowy prawy skrzydłowy?

Nie ma cienia wątpliwości, że nadchodzący sezon będzie dla londyńskiej kariery byłego gracza FC Twente niezwykle istotny. Wobec niepewnej przyszłości takich graczy ofensywnych jak Dembele i Dempsey, odpowiedzialność za kreowanie i strzelanie bramek może spaść na barki Kostarykanina. Czy przez rok nabrały one wystarczającą dużo masy mięśniowej by ten ciężar podźwignąć? Czy też problem leżał zgoła gdzie indziej, w głowie i potrzebie aklimatyzacji? Mimo że Ruiz dołączył do Fulham już przed rokiem, łasica może być pewny ciągłej boiskowej inwigilacji. Całe multum gałek ocznych będzie wnikliwie na niego spoglądać, z nadzieją, że prócz znajomej długowłosej postury Kostarykanina dostrzegą nową jakość w jego grze. I brew wszelkiej logice, nagle może się okazać, że najlepszym transferem nowego sezonu jest ten sprzed roku. Bo choć przy nazwisku Ruiza pali się żółta lampka ostrzegająca przed niewypałem, równie prawdopodobna jest eksplozja jego talentu. Jakikolwiek by nie był ten nadchodzący sezon, okres ochronny dla łasić należy oficjalnie uznać za uchylony!

Ruiz lobuje Jääskeläinena. Czas by jego fulhamowa kariera dokonała podobnego wzlotu.