Jesień w styczniu. Fulham 3-1 West Ham.

W meczu zaliczanym do kategorii „o szcześć punktów”, piłkarze Fulham po ciężkim boju pokonali na własnym boisku West Ham United, tym samym oddalając się od strefy spadkowej na osiem punktów. Strzelanie w kolejnych w tym sezonie derbach Londynu otworzył obchodzący dziś urodziny Dimitar Berbatov, jednak jak pokazały powtórki, gol ten nie powinien być uznany z powodu spalonego. Po przerwie młoty zdołały na chwilę wyrównać za sprawą Nolana, ale dosłownie 33 sekundy później Hugo Rodallega ponownie wyprowadził the Whites na prowadzenie. O zwycięstwie gospodarzy przesądził już w doliczonym czasie gry samobój O’Briena, który niefortunnie wpadł na piłkę uderzoną przez Petricia.

Świat Premier League zmienia się w okół nas. W Newcastle nastaje era Alaina Pardeaux, jak żartobliwie ktoś skomentował francuski zaciąg na St James’ Park, inne kluby również nie szczędzą pieniędzy na transfery, choć już niekoniecznie z kraju bagietki i wieży Eiffela, tymczasem w Fulham nadal cisza. Co prawda Martin Jol pożyczył z Arsenalu Emmanuela Frimponga, ale dla spragnionych wielkich transferów, tudzież wielkich łat w środku pola kibiców Fulham, okres nerwowego, choć już nieco pozbawionego nadziei oczekiwania jeszcze się nie skończył. Czwartek to ostatni dzień, kiedy będzie można wzmocnić kadrę drużyny, która, chcąc nie chcąc, tym razem nie będzie walczyć o górną część tabeli, a o to by nie zostać wciągniętym w walkę na śmierć i życie tam gdzieś na dole. Ostatnie poczynania piłkarzy Jola wskazywały, że zimowe transfery mogą być czynnikiem decydującym o sukcesie w tej trudnej batalii, nie mniej, mecz derbowy z nieleżącym Fulham West Hamem był sprawdzianem tylko i wyłącznie dla letniego i wcześniejszych zaciągów the Cottagers, jako że Frimpong całe to spotkanie przesiedział na ławce. Jak zatem wypadli gospodarze w typowym meczu o sześć punktów?

Tak więc, jak już ustaliliśmy, Martin Jol ponownie bawił się tymi samymi klockami, ale czy jego budowla była taka jak zwykle? Rzecz jasna – nie! Wśród fundamentów ciężko było dopatrzeć się ciemnawej czupryny Arona Hughesa, była za to połyskująca na biało łysina Senderosa. Duff tym razem wylądował na zachodniej flance, tymczasem, ku zaskoczeniu wszystkich, Ruiz został tym razem obsadzony na prawej stronie. Jako zwieńczenie, czubek tej swoistej piramidy, mogliśmy ujrzeć Rodallegę. Czy Holender spełnił zatem wszelkie wymogi obowiązujące przy tworzeniu solidnej i statecznej konstrukcji? Początek meczu dawał podstawy do tego, by tak sądzić. Fulham było drużyną nieco lepszą, głównie dla tego, że przyjezdni z Upton Park obdarowywali gospodarzy kolejnymi bezsensownie straconymi piłkami. Już po 11 minutach the Whites prowadzili, bowiem po rzucie rożnym perfekcyjnie dorzuconym przez Duffa, najsprytniejszy w polu karnym okazał się Berbatov, który głową skierował futbolówkę do siatki. Obchodzący w środę swoje urodziny Bułgar był na dość znaczącym spalonym, podobnie jak paru innych graczy Fulham, ale arbiter liniowy przewinienia się nie dopatrzył i w ramach podarunku sprezentował solenizantowi ósmego gola w tym sezonie. Po wyjściu na prowadzenie the Cottagers kontynuowali swoją niewielką dominację, nie mniej, na boisku nic ciekawego się nie działo, a realizator koncentrował się na pokazywaniu Alardyce’a, który to puszczał to kolejne wiązanki w kierunku sędziego głównego. Standardowo, najjaśniejszym punktem drużyny gospodarzy był Berbatov, który grał jakby na boisku obowiązywały go inne zasady fizyki niż pozostałych graczy. W porównaniu z poprzednimi występami, z dobrej strony pokazywał się też Hugo, który sprawiał obrońcom the Hammers dużo kłopotów, ciągle angażując ich uwagę. Warto również wyróżnić szukającego gry Duffa i niezmordowanego Riethera, który po raz kolejny mógłby wysłuchać od komentatorów całego pakietu pochlebnych recenzji, gdyby nie to, że akurat w tym momencie przebywał na murawie i wzorowo radził sobie z powstrzymywaniem, bądź co bądź reprezentanta Anglii, Jarvisa. Pozostaje mieć nadzieję, że małżonka Saschy już czeka na niego z kolejną kasetą VHS.  Wreszcie, zmuszony jestem pochwalić także pracę środka pola. Tutaj partnerstwo Sidwella i Karagounisa zdaje się być najlepszym rozwiązaniem, przynajmniej jeżeli wziąć pod uwagę kadrę jesienną. Steve zagrał kolejny solidny mecz, walcząc jak lew w środkowej strefie, choć też parę razy głupio tracąc futbolówkę. Karagounis, ponownie czarował doświadczeniem i … dużą ilością piruetów, które wykonywał na murawie po choćby najmniejszym kontakcie z przeciwnikiem. Ah te starogreckie tradycje teatralne… Największym rozczarowaniem była postawa Bryan Ruiza, który nie radził sobie z dużą presją wywieraną na niego w środkowej strefie przez Diame, co skutkowało powtarzającymi się stratami futbolówki. Obszerność tych indywidualnych recenzji wynika z tego, że na dobrą sprawę na murawie w pierwszej części gry wielkich emocji nie było, a już na pewno mecz nie obfitował w parady bramkarskie i kanonadę strzelecką. Fulham zeszło do przerwy z zasłużonym prowadzeniem, jakkolwiek niepewne momenty w obronie, znak firmowy Senderosa, oznaczały, że West Ham jak najbardziej pozostawał w grze.

Skoro narzekaliśmy na pierwszą część, to należy zaznaczyć, że druga przyniosła zdecydowanie więcej emocji. A to za sprawą szybko strzelonej przez West Ham bramki wyrównującej i tego co nastąpiło zaraz potem. W 49 minucie młoty wykonywały rzut wolny, Jarvis niespodziewanie wznowił grę, a Noble urwał się kryjącemu go Berbatovowi. Kapitan gości oddał strzał po długim rogu i nie dał najmniejszych szans Schwarzerowi, doprowadzając do remisu. To była kolejna bramka do kolekcji idiotycznie straconych, opatrzona podtytułem „śpiące królewny”. Szczęście w nieszczęściu polegało na tym, że dosłownie 35 sekund później także i młoty się przespały. Duff pociągnął na lewej stronie, zmylił balansem ciała Demela i zdołał dośrodkować lewą nogą w pole karne. Tam, mimo obecności trzech obrońców w bordowych koszulkach, Rodallega zdołał dołożyć swoją głowę i ponownie wyprowadzić gospodarzy na prowadzenie. Bramka dla Fulham doprowadziła do tego, że mecz ewidentnie się otworzył i stał się atrakcyjny dla oka. Wujek Sam wprowadzał kolejnych to ofensywnych graczy, takich jak Carlton Cole i Andy Carroll, a przede wszystkim, ściągnął z murawy beznadziejnego Chamakha. Goście momentami spychali the Cottagers do głębokiej defensywy, jakkolwiek do panicznej obrony jeszcze trochę brakowało. Pozytywny impuls dały zmiany jakie przeprowadził Jol, wprowadzony za Karagounisa Baird pomógł poukładać nieco środek pola, natomiast słabego dzisiaj Ruiza zastąpił aktywnie biorący udział w grze Dejagah. W tym momencie warto zaznaczyć, że podczas spotkania jakiegoś urazu mięśnia dwugłowego nabawił się Dimitar Berbatov, co stawia jego weekendowy występ na Old Trafford pod dużym znakiem zapytania. Za Bułgara na murawie pojawił się Petrić. Ostatni kwadrans meczu był już szaleńczą walką the Hammers o wyrównanie. Wprowadzeni na murawę rośli napastnicy sprawiali dużo zamieszania pod bramką Schwarzera, a piłka niejednokrotnie gubiła się w gąszczu nóg, niczym zbłądzony wędrowiec pośród wydm Sahary. Futbolówka miała także przypadłość ocierania się o ręce piłkarzy ubranych w białe stroje, zwłaszcza Philippe Senderosa, jednakże na całe szczęście arbiter nie odważył się, zresztą słusznie, sięgnąć po gwizdek. Ostatecznie emocje opadły już w doliczonym czasie gry. Wówczas ładna akcja Fulham na prawej stronie zakończyła się strzałem „zewniakiem” w wykonaniu Rodallegi, Jaaskelainen próbę tę wybronił, jednak do dobitki dopadł Petrić. Chorwat podciął futbolówkę, ta pofrunęła na słupek, a następnie odbiła się od torsu O’Briena i pełnym obwodem przekroczyła linie bramkową. To był koniec. Olbrzymia radość piłkarzy Fulham, zwłaszcza Duffa i Senderosa mówiły same za siebie – to było niezwykle ważne zwycięstwo dla the Whites. Nieco wymęczone, nieco wyszarpane, ale znacznie poprawiające nastroje nad Tamizą.

Panie sędzio, dla mnie ta bramka? Na urodziny? Dziękuję!