Mieć, a móc. Manchester City 2-0 Fulham.

Zgodnie z oczekiwaniami, pierwsza porażka w 2013 roku stała się faktem. Fulham przyjechało na Etihad Stadium by podjąć panującego mistrza kraju i już po niespełna dwóch minutach przegrywało, kiedy po błędzie Karagounisa bramkę strzelił Silva. Ambitna postawa Fulham w pierwszej części spotkania dawała nadzieje na nawiązanie do klubowego mitu związanego z obiektem the Citizens, jednak kolejny gol Silvy z 69 minuty rozwiał wszelkie wątpliwości. Manchester City triumfował pewnie 2-0, a przyjezdni z Londynu nie zdołali oddać nawet pojedynczego celnego strzału na bramkę Harta.

Potyczka z Manchesterem City na Etihad stadium była wydarzeniem pod wieloma miarami dziwnym. Fulham rzecz jasna jechała na stadion mistrza Anglii jako zdecydowany dostarczyciel punktów dla drużyny Manciniego, zwłaszcza, że wspomniana przez nas w zapowiedzi dobra passa w pojedynkach z the Citizens w Manchesterze to już od dawna historia. Ponadto, ostatnie mecze the Cottagers z ligowymi potentatami na ich boiskach raczej nie wychodziły podopiecznym Jola nazbyt okazale, prócz tego słynnego wypadku przy pracy, jakim była nadspodziewanie dobra gra na the Emirates. The Cottagers, zgodnie z oczekiwaniami, rozpoczęli mecz w najgorszy z możliwych sposobów, bowiem już w drugiej minucie Dzeko oddał strzał zza pola karnego, Schwarzer sparował futbolówkę przed siebie, a najczujniejszy w tej sytuacji okazał się Silva, który umieścił ją w siatce. Cała akcja gospodarzy zaczęła się od błędu Karagounisa, który chyba jeszcze nie do końca rozgrzany, podał wprost do przeciwnika w odległości 40 metrów od własnej bramki. Nie mniej, ci, którzy spodziewali się, że piłkarze w niebieskich strojach rzucą się na przeciwnika jak na rannego zwierza, srogo się zawiedli, a już z pewnością zdziwili. Bowiem Manchester cofnął się do obrony, próbował wyprowadzać dość nieudolne kontry, a to Fulham z grubsza kontrolowało grę. Piłkarze Jola momentami zamykali rywali na własnej połowie, ale … no właśnie, są pewne „ale”. Po pierwsze, gra Fulham może była ładna dla oka, ale zupełnie bezproduktywna. W całym spotkaniu Fulham nie oddało żadnego celnego strzału, choć dłużej utrzymywało się przy piłce, a ogółem piłkarze z Craven Cottage tylko dwa razy kopali w kierunku Joe Harta. Bramkarz reprezentacji Anglii, ze względu na panującą aurę, mógł dosłownie zamarznąć z nudów. The Cottagers najczęściej dobrze dogrywali piłkę do skrzydła, ale jakość dośrodkowań nie była niestety na światowym poziomie, a kolejnym problemem była niewystarczająca ilość zawodników w polu karnym rywala. Ponadto, mieliśmy jeszcze jedną bolączkę, angielscy komentatorzy nazwaliby ją: overplaying. Fulham niejednokrotnie próbowało wyjść spod pressingu pod własną bramką podaniami, tudzież indywidualnymi akcjami, co w kilku przypadkach skończyło się niebezpiecznymi stratami i kontrami. Takie sytuacje zwłaszcza zdarzały się Sidwellowi, który jednak swoją walecznością i poświęceniem szybko wymazywał w pamięci te błędy. Czas uciekał, a przewaga Fulham nie przynosiła żadnych wymiernych korzyści, choć momentami zdawało się, że Manchester zasługuje, by go ukarać bramką wyrównującą. Jeżeli ktoś miał skonstruować takie zabójcze uderzenie, z pewnością byli to Bryan Ruiz i Dimitar Berbatov, którzy należeli do wyróżniających się graczy Fulham. Niestety, obaj cofali się bardzo głęboko, przez co brakowało ich w pobliżu pola karnego. Ruiz obracał się w lewo, w prawo, gubił jednego przeciwnika po drugim, ale to wszystko w środkowej strefie. No a Berbatov, standardowo, musiał pomagać w rozegraniu. No i tak Fulham sobie pogrywało, niby nieźle, ale bez efektu, aż w końcu zabrzmiał dzwonek sprowadzających piłkarzy do szatni.

Po przerwie obraz gry nieco się zmienił, Manchester City był odrobinę lepszy, ale nadal grał w sposób, który na mistrza nie przystoi. Dopiero przypływ geniuszu Silvy w 69 minucie, który rozegrał na klepkę z Tevezem, a następnie podciął piłkę koło Schwarzera, spowodowały, że City mogło odetchnąć z ulgą. Od tego momentu Fulham musiało jeszcze mocniej się odsłonić, co wreszcie stworzyło nieco więcej emocjonujących okazji pod bramką … Schwarzera, rzecz jasna. Tyle że wówczas nastąpił już festiwal nieskuteczności, w którym udział wzięli m.in. Silva (mógł skompletować hattricka), wprowadzony pod koniec Aguero, czy też wreszcie Dzeko. The Cottagers, podobnie jak w pierwszej części, próbowali, ale tym razem wyglądało to już nieco gorzej, a druga bramka w zasadzie przekreśliła jakiekolwiek marzenia o punktach przywiezionych z Manchesteru. Zawsze brakowało tego ostatniego podania, pomyłki stopera City, centymetrów. Hart, jak marznął, tak marzł, a kibice z Londynu mogli tylko zgrzytać zębami. Kolejne spotkanie w którym nie udało się zdobyć punktów, kolejny mecz, który poszedł nie tak. Ale tak na prawdę, wynik ten, do przewidzenia, nie martwi tak bardzo jak narastające problemy w zespole, niepewna przyszłość Martina Jola i brak pieniędzy na transfery. Dla kibiców Fulham zbliżają się ciężkie czasy, zatem pozostaje życzyć, by z zimowego Manchesteru przywieźli chociaż zimne nerwy. W najbliższej przyszłości mogą się przydać.

Bohater meczu i Kieran Richardson, który doznał kolejnej kontuzji.