Końcówkę sezonu 2019/2020 fani Fulham będą pamiętać długo nie tylko ze względu na najbardziej wyjątkowe okoliczności w historii futbolu. Scott Parker poprowadził klub do wymarzonego błyskawicznego powrotu do Premier League, ozdobionego wypunktowaniem sąsiadów z Brentford na świecącym pustkami Wembley w finale play-offów. Chyba każdy sympatyk klubu zadaje sobie pytanie – czy zostały odrobione bolesne lekcje z poprzedniego pobytu w ekstraklasie?
Czytaj dalej
Na 20 kolejek przed końcem sezonu zasadniczego w Championship, Fulham plasuje się „tylko” w strefie premiowanej grą w play-offach, z 10-punktową stratą do prowadzących WBA i Leeds. Choć okazje do nadrobienia tego dystansu były i prawdopodobnie wciąż będą, ustawiczna nieregularność podopiecznych Scotta Parkera powoduje, że coraz bardziej realny staje się scenariusz walki o awans jedynie poprzez baraże.
Czytaj dalej
Przedsezonowe ciche nadzieje na sukces, a po nich twarde zderzenie z rzeczywistością, katastrofalna gra w defensywie, dwukrotna zmiana szkoleniowca i w końcu nieuchronny spadek z ligi. To nie wspomnienie sezonu 2013/14 z wówczas nowym pakistańsko-amerykańskim właścicielem klubu, a smutne podsumowanie zakończonego właśnie, drugiego podejścia Fulham do Premier League w „epoce” Shahida Khana. Do odbudowy zespołu w Championship wyznaczony został debiutujący na arenie managerskiej Scott Parker.
Czytaj dalej
Fulham zamknęło grudzień i styczeń wygranymi z Huddersfield i Brighton, ale – pomijając udany debiut Claudio Ranieriego w roli managera zespołu przeciw Southampton – są to jak na razie jedyne zwycięstwa The Cottagers pod wodzą Włocha. Po bolesnej porażce z Crystal Palace, londyńczycy tracą do bezpiecznego 17. miejsca 7 punktów, a coraz większa grupa kibiców, mimo 13 kolejek do końca sezonu, przestaje mieć jakiekolwiek nadzieje na uratowanie miejsca na pokładzie Premier League.
Czytaj dalej
Dilly-ding, dilly-dong. Na Craven Cottage zabrzmiał dzwonek obwieszczający koniec żartów. Po serii siedmiu porażek, Slaviša Jokanović został bohaterem kolejnej lekcji o tym, że w nowoczesnym futbolu nie ma miejsca na sentymenty. Następca Serba zna na pamięć ten, ale również inne – w tym te najbardziej wzruszające – piłkarskie morały. Zadanie utrzymania Fulham w Premier League otrzymał bowiem Claudio Ranieri.
Czytaj dalej
189 – dokładnie tylu spotkań rozegranych w Championship na przestrzeni ostatnich 4 lat potrzebowało Fulham, aby wrócić do angielskiej ekstraklasy piłkarskiej. Wiele wody upłynęło w zielonawej rzece biegnącej wzdłuż tylniej ściany Riverside Stand, ale i wiele działo się w futbolu.
Przeżywam swój najtrudniejszy okres w kibicowaniu Fulham. Tak, mam kryzys. Wiadomo, że kiedy drużynie nie idzie, należy ją wspierać i trzymać za nią kciuki. Tylko jak niby mam to robić, skoro klub przerodził się w cyrk na kółkach?
Powiedzmy sobie szczerze – to, co dzieje się obecnie w Fulham, zakrawa na kpinę. Byłem naiwny, myśląc, że przerwa reprezentacyjna cokolwiek zmieni. „Przyjdzie dobry menedżer, wszystko wróci na dobre tory” – powtarzałem w głowie. Jakże się przeliczyłem! Okres „bezkrólewia” trwa już dobry miesiąc! I ojciec dyrektor Rigg może sobie tłumaczyć, że „wybór musi być przemyślany i rozważny„. Ja nie mam żadnych wątpliwości – gdyby ludzie odpowiadający za Fulham spróbowali choć trochę pomyśleć, to nowego szkoleniowca szukaliby jeszcze przed zwolnieniem Symonsa. Ale po co się wysilać? Lepiej pokazać, że ma się władzę i wyrzucić delikwenta za drzwi! Przecież to takie proste…
Zamiast kogoś naprawdę dobrego, tworzy się rolę starszego trenera (sic!) i powierza się ją trenerowi juniorów (sic!) pozyskanemu z Chelsea! Jak ktoś taki może mieć pomysł na SENIORSKĄ drużynę? I jak kierownictwo mogło wpaść na tak głupi pomysł? Próbkę umiejętności Stuarta Gray’a zobaczyliśmy w meczu z Ipswich – w wyjściowej jedenastce druga linia była złożona W CAŁOŚCI z piłkarzy lewonożnych! Myślałem, że takiego widoku nigdy nie uświadczę w zawodowej piłce. A jednak! Poza śmiechem z tej sytuacji tłumaczę też sobie, że trener dostosował się poziomem do rządzących Fulham i „trafił swój na swego”. Kolejny lekarz w tym wesołym psychiatryku.
Może was to zdziwić, ale nie mam żadnych pretensji do naszych piłkarzy. Często przecież wspomina się, że zawodnikom się nie chce, że nie mają motywacji. Ale jak tu ją mieć, skoro klub zarządzany jest przez idiotów? Piłkarze potrzebują przewodnika, który mądrymi decyzjami poprowadzi ich do sukcesów. Klub postanowił jednak im go nie dać. Wobec tego należy zapytać – jak zawodnicy mają zdobyć chęć do gry w Fulham? Podstawiając im jakiegoś służbistę będzie o to bardzo trudno. Wierzyłem, że w zespole pojawiła się „złota generacja” młodych piłkarzy, która ukaże jego nowe oblicze. Teraz wszystko idzie w stronę jej zmarnowania…
Najbardziej jednak cierpimy na tym my, kibice. Zachowujemy choćby resztki wiary w lepszą przyszłość, a kierownictwo chce nam zabrać to wszystko, co udało się przez ostatnie lata zbudować. Całe doświadczenie z Premier League idzie na marne. Mam poważne obawy o to, że nasza drużyna skończy jak Bolton czy Blackpool, które po spadku z ekstraklasy wciąż nie potrafią sobie poradzić…
W pamięci mam artykuł, który napisałem po problemach w poprzednim sezonie. Zatytułowałem go „analiza autorstwa zmartwionego kibica”. Teraz zadaję sobie proste pytanie. Jeżeli wtedy byłem zmartwiony, to jaki jestem teraz?
Nie bójcie się, stawiając takie pytanie nie wymagam od was szukania na obrazku pośród tłumu ludzi człowieka w pasiastej czapce. Tytułowy Wally to menedżer Fulham, którego obecności w klubie już od parunastu dni nie stwierdzono. Nawet przerwa związana z meczami reprezentacji nie pomogła w rozwiązaniu tego problemu. Czy najbliższe dni przyniosą coś nowego?
Wydawało się, że zwolnienie Kita Symonsa przyniesie długo oczekiwaną zmianę. W końcu dla Walijczyka była to pierwsza w karierze praca z seniorską drużyną, w której na dodatek nie do końca potrafił się odnaleźć. Po jego, przeplatanych ładnymi zwycięstwami i ledwo dającymi się wytłumaczyć porażkami rządach liczyliśmy na przyjście doświadczonego, zaprawionego w bojach menedżera, który poprowadzi Fulham do tak zapowiadanej przed sezonem strefy play-off.
Pierwszym przedstawionym nam kandydatem został Martin O’Neill. Były szkoleniowiec m.in. Celtiku, Aston Villi czy Sunderlandu od początku był uznawany za wymarzoną opcję dla naszej drużyny. W jego przypadku jedyną wątpliwością okazał się być fakt prowadzenia przez niego reprezentacji Irlandii, która w czasie przerwy w rozgrywkach klubowych grała baraże o awans do Euro 2016. I ten awans wywalczyła, co raczej oznacza pozostanie O’Neilla na tym stanowisku.
Następnie pojawił się Nigel Pearson, który ostatnio prowadził Leicester City. „Lisy” pod jego wodzą awansowały do Premier League i w dramatycznych okolicznościach wywalczyły utrzymanie. Na jego pracę również patrzylibyśmy z dużym zaufaniem. Pokazał, że potrafi prowadzić zespół na zapleczu ekstraklasy i walczyć z nim po awansie. Temat tego szkoleniowca jednak mocno ucichł i ciężko spodziewać się, aby miał w najbliższej przyszłości przybyć na Craven Cottage. Chociaż, może nie wszystko stracone?
Pozostałe kandydatury należy już traktować już traktować z większą dozą niepewności. Media jako człowieka mogącego być wybawieniem dla Fulham traktują Jimmy’ego Floyda Hasselbainka. Holender, niegdyś znakomity napastnik, a obecnie trener Burton Albion może jest dobrym menedżerem, o czym świadczy poprowadzenie klubu do pierwszego historii awansu do League One. Należy jednak zadać sobie proste pytanie – czy o takiego szkoleniowca nam chodzi (nie ujmując mu oczywiście umiejętności)? Z kolei w ostatnich dniach zainteresowanie posadą w Fulham objawił Lee Clark. W porządku, to były zawodnik klubu, ale to nie może być jedynym wyznacznikiem otrzymania pracy menedżerskiej. Szczególnie, że wyniki osiągnięte przez Anglika w przeszłości zbytnio nie powalają i jego rządy mogłyby wyrządzić jeszcze większą szkodę. A w dniu wczorajszym nadszedł prawdziwy hit – do nas miałby przyjść Steve Clarke z Reading, a na jego miejsce miałby przyjść wspomniany już Pearson. Tylko, że wtedy wiązałoby się to z odszkodowaniem, które musiałoby zostać wypłacone klubowi z Berkshire. Ten plan wygląda tak abstrakcyjnie, że aż ciężko opatrzyć go jakimkolwiek komentarzem.
A może ta cała „operacja Symons” została przeprowadzona w celu awansowania Alana Curbishley’a? Wprowadzenie niedoświadczonego menedżera, pozwolenie mu na eksperymenty, a potem tłumaczenie, że „coś nie wypaliło”? A potem zaangażowanie byłego szkoleniowca Charltonu i sprawienie, że stanie się cudotwórcą? A może to tylko zbytnia podejrzliwość?
Gdzieś poza tą dyskusją odbędzie się jutrzejszy mecz z Milton Keynes Dons. Wiadomo, że Fulham poprowadzi w nim trener zespołu U-21, Peter Grant. W takiej sytuacji ciężko cokolwiek zakładać. Punkty, pomimo przeciwności losu, trzeba zbierać dalej. Mecz z dwudziestą pierwszą drużyną w tabeli wydaje się być idealną do tego okazją. Nawet z zastępczym menedżerem.
I może forma zapowiedzi nie jest odpowiednia, bo rywale pojawili się tylko z nazwy, a dużo jest o sprawach bliższych ławki trenerskiej niż boisku. Ale o to właśnie chodzi. Nie sądzę, aby wobec niepewności związanej z osobą nowego szkoleniowca obchodziło nas, jak słabo radzi sobie drużyna z Milton Keynes oraz ile meczów dla „Dons” zagrał Dean Lewington. Dla nas liczy się przyszłość Fulham i mamy nadzieję, że już niedługo zostanie ona choćby połowicznie wyjaśniona.
Come On You Whites!
Przewidywane składy:
MK Dons (4-2-3-1): Martin – Spence, McFadzean, Kay, Lewington (C) – Potter, Poyet – Baker, Carruthers, Bowditch – Maynard.
Fulham (4-4-2): Lonergan – Fredericks, Stearman, Ream, Husband – Christensen, O’Hara, Tunnicliffe, Kačaniklić – McCormack (C), Dembélé.
Wiedzieliśmy, że łatwo nie będzie. Ale takiego obrotu spraw nie spodziewał się chyba nikt. Fulham poważnie zbliża się do strefy spadkowej Championship i wszystko wygląda bardzo niepokojąco. Wobec tego chciałbym wam przedstawić ten tekst, w którym zawarłem przemyślenia dotyczące sytuacji, w której klub się znajduje. Nie brakuje i nutki kibicostwa, i chłodnego spojrzenia na sprawę. Miłego czytania!
Menedżer
Tutaj trochę miejsca trzeba poświęcić obecnemu szkoleniowcowi, a więc Kitowi Symonsowi. Początkowo wzbudzał nasz zachwyt, ponieważ udało mu się (szkoda, że na krótko) poukładać zespół po odejściu Felixa Magatha. Kilka zwycięstw pozwoliło nam uwierzyć, że nadchodzą lepsze czasy. Entuzjazm z czasem jednak opadł i dobra forma zaczęła pojawiać się okazjonalnie. W jednym meczu Fulham potrafiło zagrać świetnie, by w następnym zaprezentować się fatalnie. Stało się więc faktem, że Walijczyk nie ma pomysłu na tę drużynę. Nie wprowadził żadnych innowacji własnych, szczególnie w sprawach taktyki (o tym dokładniej w dalszej części tekstu), jak i stylu gry, który w Championship musi być inny niż w Premier League. A na samej motywacji i zaangażowaniu sukcesu osiągnąć się nie da.
Decyzje personalne
Z osobą menedżera wiąże się również wybór składu. Największym problemem jest ignorowanie większości zawodników, którzy zostali ściągnięci bądź byli mocno używani przez Felixa Magatha. Dlaczego u Symonsa poważnej szansy nie dostali tacy gracze, jak David, Eisfeld czy Voser? Mogliby dać naprawdę bardzo wiele, a są wysyłani na wypożyczenia lub po prostu gniją w klubie bez gry.
Dziwne są też ostatnie wypożyczenia. W jakim celu zostali sprowadzeni do klubu Seko Fofana i Jazz Richards? Są to młodzi gracze, którzy przyszli raczej w zdobyciu ogrania i powrocie do swoich drużyn grających w Premier League (odpowiednio Man City i Swansea). Czemu zamiast nich nie skorzystać z własnych zawodników? W czym np. Hyndman czy Grimmer są od nich gorsi? Zamiast ogrywać swoich młodych graczy na chyba najtrudniejszym drugim poziomie rozgrywkowym w Europie, robimy przysługę innym klubom. Trzeba mieć swoją godność. Przecież posiadamy jedną z najlepszych akademii w Anglii.
Taktyka
Od początku tego sezonu Fulham gra taktyką 4-3-1-2. Nieważne, czy u Magatha, czy u Symonsa, cały czas gramy tak samo. Używanie tego ustawienia wymusza wręcz notoryczne atakowanie środkiem boiska. Tyle, że drużyny w Anglii notorycznie zagęszczają środek obrony, przez co pomimo przewagi w ataku pozycyjnym ciężko jest przebić się przez tak ustawioną linię defensywną i oddać strzał.
Od czasów Roya Hodgsona bazowym ustawieniem było 4-4-2, które przeradzało się w 4-4-1-1. Dawało ono bardzo wymierne efekty, ponieważ taktyka ta wymagała praktycznie od wszystkich na boisku jednakowego zaangażowania. A jak jest teraz? Ofensywnie usposobiony pomocnik, przez którego w zamyśle mają przechodzić piłki w ataku, nie funkcjonuje dobrze z dwójką napastników. W dodatku przez tego gracza nie można dobrze rozlokować skrzydłowych, ponieważ musieliby mieć dodatkowe zadania w środku pola, co pozbawione jest sensu.
Moim zdaniem dla Fulham najlepsze byłoby ustawienie 4-3-3, które mogłoby w zależności od wyniku zmieniać się na np. 4-5-1. Przywróciłoby ono centralnego napastnika, który poza strzelaniem bramek odpowiadałby za rozegranie piłki w pierwszej linii. Idealnym kandydatem do tej roli jest Matt Smith, który, posiadając znakomite warunki fizyczne, byłby w stanie zgrywać piłkę do partnerów czy też wziąć na siebie dwóch obrońców drużyny przeciwnej w celu zrobienia miejsca wbiegającemu koledze z zespołu.
Nastąpiłaby również reaktywacja roli skrzydłowych, którzy swoimi rajdami sialiby popłoch w bocznych sektorach boiska.
Zarządzanie
A raczej jego brak. Wszystko zaczęło się od porażki w finale Ligi Europy. Na Mohammeda Al-Fayeda to wydarzenie nie podziałało zbyt pozytywnie. Rozpoczął się dyskretny plan utrzymymwania drużyny w lidze jak najmniejszym kosztem. Nie otrzeźwiały nawet takie wydarzenia, jak utrata trzech bardzo ważnych zawodników – Moussy Dembele, Clinta Dempseya i Danny’ego Murphy’ego przed sezonem 2012-13. Zamiast realnego wzmocnienia środka pola, oglądaliśmy żałosne próby rozgrywania piłki przez Steve’a Sidwella, ponieważ żaden kreatywny pomocnik nie został do klubu sprowadzony.
Po odejściu Egipcjanina i przyjściu Shahida Khana wiele się nie zmieniło. I nic nie może, jeżeli dyrektorem operacyjnym wciąż jest Alistair Mackintosh, który zepsuł wszystko to, co zostało ciężko osiągnięte. Jakby zapomniał, że właściciel dysponuje dużymi zasobami finansowymi i nawet jeżeli przedstawi mu działanie z pozoru nierealne, to ten i tak może się zgodzić. Jednak zamiast tego oglądamy pokaz próżności, powściągliwości i skąpstwa.
Posłowie
To już wszystko.
Do napisania tego artykułu skłonił mnie wczorajszy mecz z Bournemouth. Cieszę się, że udało mi się w końcu znaleźć czas na pisanie, bardzo mi tego brakowało. Niemniej jednak, wolę pisać w tonie wesołym, a ostatnio o Fulham pisać tak niestety nie można…
Oby wszystko wróciło do normy i nasz klub znów był dla nas źródłem szczęścia i dumy. Myślę, że wszyscy w to głęboko wierzymy, pomimo tego, że jest to bardzo ciężkie, szczególnie w obecnej sytuacji.
Starczy rzucić okiem na komentarze, jakie towarzyszyły oglądaniu meczu przy Stevenage Road w sobotnie popołudnie…panowie, dziękuję za ten wspólnie spędzony czas i emocje wyrażane na forum, w Waszych komentarzach.
Jeśli chodzi o ocenę samego meczu, kilka przymiotników, niekoniecznie parlamentarnych, ciśnie się na język, kilka przekleństw może ranić uszy, ocean żalu wezbrał; całe dorzecze Amazonki złych podań, zagrań, kopnięć, strzałów, i okraszona świetną końcówką druga połowa.
To niestety za mało na tak świetnie dysponowany dzisiaj zespół z Old Trafford, który korespondencyjnie ścigał się do pewnego momentu z sąsiadami zza manchesterskiej miedzy na gole.
City pobili ostatecznie Kanarki 7-0, choć obie drużyny z Lancashire umówiły się chyba ze sobą, ile wbić goli swoim oponentom w pierwszej połowie. Gdy na Etihad Stadium padła czwarta bramka, także czwarta wisiała w powietrzu nad Craven Cottage. Na szczęście więcej goli ekipa Czerwonych Diabłów nie strzeliła. A nasz szwedzki młodzieniec z bałkańskim rodowodem znowu musiał ratować honor Białej Armii znad Tamizy.
Po przerwie na murawę wyszła inna mentalnie zmiana Fulham, taka, jaką chcielibyśmy oglądać co rundę, zgrana, odważna, zadziorna, choć nie zawsze przy akompaniamencie szczęścia.
Oddam kolegom z naszego bloga pałeczkę pisania czegoś więcej, o taktyce, ustawieniu, zmianach, tego wszystkiego, na czym sam osobiście się kiepsko znam. Piszę jako kibic, dla którego najstarszy zawodowy piłkarski futbolowy klub Londynie dziś nie dał rady będącym na fali piłkarzom Man Utd.
Zostaje nadzieja, że do świąt zobaczymy lepiej zgrany zespół pod wodzą innego menadżera niż Martin Jol, którego personalnie lubię, ale którego czas nad Tamizą, w okolicach Bishop’s Park, minął już raczej.
Dank u well Martin Jol,
Link do skrótu z meczu:
https://www.dropbox.com/s/q3ruexn2lslwg15/Fulham%20Vs%20Manchester%20United%201-3%20All%20Goals%20%2802.11.2013%29%20%28HD%29.mp4
Fulham Polska 