Szokująca gra, ale i liczba kartek. Birmingham – Fulham 0:2

W tej notce powinien dominować ton wychwalający zawodników the Whites, którzy perfekcyjnie wywiązali się z piłkarskiej części zadania, demolując dziś na wyjeździe bezbarwne Birmingham. Bez cienia wątpliwości można stwierdzić, że pod względem stylu było to jedne z najlepszych spotkań w wykonaniu Fulham w tym sezonie, a zwłaszcza na wyjeździe. I kiedy przy pewnym wyniku, czystym koncie u arbitra oraz niespodziewanym prowadzeniu Kogutów na Anfield, można było już obwieszczać sukces na wszystkich frontach i awans do Ligi Europejskiej niemalże w garści, w piłkarzy Marka Hughesa ponownie wstąpiła niewytłumaczalna agresja. Zebrali kolejne pięć żółtych kartek, których tym razem nie da się już wytłumaczyć frustracją boiskowymi wydarzeniami. Dziś zwycięstwu the Cottagers nie zagrażało nic i sędziowskie upomnienia, o jakie Fulham samo upraszało się w końcówce meczu, kładą wielki cień na piłkarski aspekt spotkania, każąc się zastanawiać, czy… the Whites chcą się wyeliminować z gry w europejskich pucharach?

Powyższy boks ze statystykami, którego lwią część zajmuje lista kartkowiczów po stronie Fulham, daje dużo do myślenia. Gospodarze, którzy mieli grać dziś o życie i ryzykować dobry wynik otrzymaniem kilku kartek, nie zapracowali ani razu na wpis w notesie arbitra, który wcale nie był też skory do karania jakiegokolwiek zawodnika. Po pierwszych 45 minutach sprawa wyniku wydawała się niemalże zakończona i nie było najmniejszej potrzeby, by w spotkanie w jakikolwiek sposób musiał ingerować sędzia. The Cottagers w pełni rehabilitowali się za poniedziałkowy blamaż, zamieniając niedzielne popołudnie w koszmar dla wystraszonej drużyny Birmingham. Fulham pobrało od Liverpoolu lekcję, jak szybko wypracować sobie korzystny wynik i już po kilku minutach otworzyło wynik, mogąc strzelić do tego wiele kolejnych bramek. Jeszcze w pierwszej minucie z metra nie trafił Dempsey, a kilkadziesiąt sekund później Fostera prawie pokonał… Schwarzer, którego wybicie spod własnej bramki przeleciało całe boisko, silnie skozłowało tuż przed golkiperem Birmingham i tylko wspięcie się Fostera na wyżyny możliwości uchroniły miejscową publiczność przed obejrzeniem czegoś, co swego czasu widzieliśmy w meczu towarzyskim w Chorzowie. Trybuny zostały jednak uciszone już w kolejnej akcji, bowiem do dośrodkowania z rzutu rożnego najwyżej wyskoczył Hangeland, dając the Cottagers prowadzenie. Gospodarze najwidoczniej zbyt bardzo przypatrzyli się postawie Fulham w ostatnim spotkaniu, bo sparaliżowani niczym the Whites w poniedziałek tylko patrzyli się, jak goście konstruują kolejne akcje. Od błyskawicznego rozstrzygnięcia wyniku gospodarzy broniła tylko beznadziejna skuteczność Fulham, bowiem stuprocentowe sytuacje marnowali Zamora, Johnson i Sidwell. Pierwsza połowa ostatecznie zakończyła się tylko jednobramkowym prowadzeniem the Whites, co mogło powodować obawy o to, że Birmingham w mniej lub bardziej szczęśliwy sposób w jednej chwili wróci do gry.

Tak się jednak nie stało, bo od początku drugiej połowy the Whites kontynuowali tłamszenie fatalnie dysponowanych gospodarzy i znów w ciągu kilku minut od pierwszego gwizdka strzelili bramkę. Niestety, nie spisał się nikt z tych, do których miało należeć strzelanie bramek, bo Zamora zmarnował dwie stuprocentowe sytuacje, a Sidwell trafił do tego w słupek, jednak tego dnia można było polegać jak na zawiszy na pewnym norweskim stoperze. Brede Hangeland ponownie celnym strzałem wykończył rzut rożny the Whites, choć po nieco większym chaosie niż w bramkowej akcji z pierwszych 45 minut. Liczyło się jednak tylko to, że the Cottagers wreszcie przypieczętowali niepodważalną dominację na boisku drugą bramką, kończącą właściwie boiskowe emocje. Gospodarze grali jak pewny kandydat do spadku, a w tym momencie niczego nie dawała im już choćby przypadkowo strzelona bramka. Mniej więcej w tym samym momencie praktycznie rozstrzygał się też mecz na Anfield, gdzie Tottenham sensacyjnie podwyższył na 2:0 w meczu z Liverpoolem. Nie dość, że the Whites sami  wzorowo wypełniali dyscyplinarną częśc zadania, nie mając w tamtym momencie żadnej kartki i nie będąc przez ani jeden moment zachęcanym przez rywala do agresywnej gry, to spełniał się jeszcze awaryjny, mało prawdopodobny acz niezwykle pomocny scenariusz.  Po ewentualnym zwycięstwie Kogutów, a takie wydawało się już bardzo realne, nie trzeba byłoby już w ogóle martwić się o walkę Fulham z Tottenhamem w rankingu Fair Play i wystarczyłoby zwyczajnie dograć pozostałe półtora meczu tego sezonu.

W tamtym momencie zaczęło się jednak coś, w co ciężko byłoby uwierzyć, gdyby nie zobaczyło się tego na własne oczy. Piłkarze Fulham niewytłumaczalnie zaczęli złośliwie faulować rywali i na własne życzenie zaczęli jeden po drugim otrzymywać kartki od arbitra. W 20 minut sędzia pokazał gościom aż pięć żółtych kartoników, a gdyby był w gorszym humorze, to skończyłoby się na wyrzuceniu z boiska któregoś z Cottagerów. Emocje piłkarskie w tamtym momencie się zakończyły, co zapewne ucieszyło gospodarzy, bowiem każda kolejna bramka dla Fulham powodowała spadek Birmingham pod kreskę (są na miejscu 17-tym tylko dzięki stosunkowi bramek), jednak the Blues musieli to okupić to urazami po faulach szokująco agresywnych piłkarzy the Whites. Jedno z takich bezmyślnych zagrań zakończyło się poważną kontuzją Hleba. Bezmyślnych, a może… umyślnych? No właśnie. Czy szokująca postawa the Whites w ostatnich 30 minutach spotkania, która całkowicie przesłoniła bodaj najlepszą godzinę gry Fulham w tym sezonie i bezlitosne zdemolowanie Birmingham, była przypadkowa? Tak jak 5 żółtych kartek w poniedziałek już było małym szokiem, w obliczu walki o wtedy jeszcze niepewne miejsce w Lidze Europejskiej, ale można było to jakoś tłumaczyć złością, jaka pojawiała się w głowach the Cottagers, tak nie da się logicznie wytłumaczyć wybryku dzisiejszego, który nastąpił w momencie, gdy europejskie puchary były dla the Whites pewne już niemal na sto procent. Mark Hughes nie ukrywał, że walka we wstępnych rundach eliminacyjnych LE nie byłaby wymarzonym planem przygotowawczym do następnego sezonu, jednak czy naprawdę byłby gotów tak lekką ręką poświęcić coś, co jest przecież dla Fulham maksymalnym spełnieniem, jeśli chodzi o europejskie ambicje?

W autentyczność radości po bramkach wątpić nie można. Pytanie, czy podobną ulgę Mark Hughes czuł po otrzymaniu pięciu zbędnych kartek?