Białe gacie i rybacy. Fulham 3-0 NSÍ Runavík

Sezon na kibicowanie Fulham można uznać za oficjalnie rozpoczęty. Drużyna prowadzona przez Martina Jola zainaugurowała rozgrywki 2011/2012 i w pierwszej rundzie eleminacyjnej Ligi Europejskiej pokonała farerskie NSÍ Runavík różnicą trzech bramek. Rywale z wyspy stanowiącej terytorium zależne Danii dzielnie bronili się przez 32 minuty, kiedy to The Whites za sprawą Damiena Duffa po raz pierwszy umieścili piłkę w siatce. W drugiej połowie po bramce dołożył jeszcze Murphy i Johnson, tym samym niemal przesądzając o awansie londyńskiego zespołu do następnej rundy. A w niej na zwycięzce tego dwumeczu czeka już  północnoirlandzki Crusaders FC.

Ostatni dzień czerwca przyniósł kibicom The Cottagers niebywale dużo wrażeń. W głośnikach na Craven Cottage po raz kolejny zabrzmiał hymn Ligi Europejskiej, jakże ciepło,  czy wręcz emocjonalnie wspominany ze względów, których tłumaczyć chyba nie trzeba. Kiedy piłkarze wyłaniali się z tunelu przy akompaniamencie muzyki skomponowanej przez Yohanna Zveiga, a zagranej przez muzyków z Opery Paryskiej, emocje były olbrzymie także z innych względów. Każdy pragnął dostrzec sylwetkę nowego szkoleniowca Fulham, holendra Martina Jola, który zastąpił na tym stanowisku Marka Hughesa. Ale oczy wielu ciekawskich były takżę skierowane na coś, wydawało się, niezwykle prozaicznego – nowe domowe stroje Fulham. Po ich zaprezentowaniu na oficjalnej stronie internetowej klubu na kilka godzin przed meczem, natychmiast wdarły się one przebojem na fora dyskusyjne. I tak jak niegdyś furorę robiły słynne spodenki Marcina Wasilewskiego, tak i w tym wypadku rozchodziło się o dolną część stroju piłkarskiego, a ku ścisłości, o jego kolor. Sponsor techniczny klubu, Kappa, wymyśliła sobie, że w sezonie 2011/2012 Fulham będzie biegło w spodenkach koloru białego. Decyzja ta oburzyła wielu sympatyków The Whites, którzy odebrali ją jako atak na historię, tradycję i tożsamość klubu. Od 1903 roku piłkarze Fulham nieprzerwanie grali w białych koszulkach i czarnych spodenkach, tak więc nie dziwi, że zmiana podyktowana zachciankami włoskich projektantów spotkała się z druzgoczącą falą krytyki. Pojawiły się nawet teorie, że zmiany koloru szortów w przypadku innych angielskich klubów skutkowały w przeszłości katastrofą i spadkiem do niższych lig. Osobiście proponuję jednak pozostawić te spodenkowe teorie konspiracyjne w spokoju, a skupić się na składzie Fulham w pojedynku z NSI Runavik. Oczywiście chciałbym móc napisać coś o piłkarzach rywala Fulham. Niestety Farerowie są drużyną niemal amatorską, złożoną z osób czynnych zawodowo w innych profesjach, co powoduje, że na arenie międzynarodowej są kompletnie anonimowi. Tymczasem na przeciw ich stanęła drużyna zaprawiona w bojach na europejskich boiskach, niezwykle doświadczona i silna. W swoim debiucie Jol nie mógł postawić na Dempseya, Salcido i Dembele, jednak wbrew dywagacjom postanowił potraktować ten mecz poważnie i wystawił możliwie najmocniejszą jedenastkę. W bramce ujrzeliśmy Schwarzera, linię obrony tworzył Baird, Hughes, Hangeland i młody Briggs, a pomocy doświadczeni Davies, Duff, Murphy i Etuhu (ciekawe co to oznacza dla Sidwella?). W ataku miała brylować słynna para Johnson – Zamora. Skład ten równie dobrze mógłby być firmowany nazwiskiem Roy’a Hogdsona. A czy spisał się na miarę potencjału i doświadczenia jakim dysponuje?

Billy the Badger daję oficjalną aprobatę nowemu szkoleniowcowi Fulham.

Mecz zgromadził na trybunach Craven Cottage około 14 tysięcy widzów, którzy od pierwszego gwizdka gorąco wspierali swój zespół. Zgodnie z logiką i przewidywaniami, od pierwszych sekund Fulham dominowało i zepchnęło gości z Wysp Owczych do głębokiej defensywy. W zasadzie niemal cały mecz wyglądał w ten sposób, że Farerzy głęboko cofali się we własne pole karne, a zawodnicy Fulham całym zespołem (prócz Schwarzera) przebywali na połowie przeciwnika. Co prawda goście podejmowali sporadyczne próby akcji ofensywnych, ale najczęściej były one tak skuteczne jak rzekome szarże ułanów na niemieckie czołgi w 1939 roku. Pierwsze 20 minut nie przyniosło jednak zmiany rezultatu, a Fulham miało olbrzymie problemy ze stworzeniem sobie klarownej sytuacji. Do pola karnego wszystko szło jak po sznurku, jednak liczba graczy defensywnych Runaviku w ich własnym polu karnym sprawiała, że ciężko było dobrze dograć do jednego z napastników The Cottagers. Murphy próbował dyrygować grą i rozciągać defensywę rywala poprzez dogrywanie piłki na skrzydło, ale i to nie przynosiło pożądanego rezultatu. Do akcji ofensywnych często próbował podłączać się Briggs, ale ponownie nie był to najlepszy występ młodzieżowego reprezentanta Anglii, który zaliczył dużo strat. Lepiej wyglądało to na drugim skrzydle, gdzie Damien Duff był bardzo aktywny – to właśnie on stworzył pierwszą poważną okazję, ale jego strzał minął słupek bramki. Co się nie udało Irlandczykowi w 21 minucie, udało się jednak nieco ponad 10 minut później. Po ładnej zespołowej akcji i wymianie futbolówki między Duffem, Zamorą i Daviesem, ten ostatni wyłożył piłkę nadbiegającemu byłemu piłkarzowi Newcastle, który otworzył wynik spotkania strzałem w długi róg za pola karnego. Do tego momentu gracze NSI bronili się na prawdę dzielnie, dwukrotnie potrafili dość groźnie zaatakować bramkę Schwarzera, jednak w akcji bramkowej piłka powędrowała między graczami z Londynu z taką szybkością i tak składnie, że defensywa Farerów w końcu się zgubiła. Bramka nie sprawiła jednak, że goście wycofali swoje oddziały z walki o jak najlepszy wynik. Wręcz przeciwnie, nadal mężnie bronili farerskiej Częstochowy, z całkiem niezłym skutkiem. The Cottagers mieli nadal duże problemy z oddawaniem strzałów na bramkę Gango, który był zmuszony do ponownego wysiłku zaledwie dwa razy. Wpierw Zamora uderzał za lekko z głowy, a pod sam koniec pierwszej połowy jego próba z rzutu wolnego została znakomicie obroniona przez najjaśniejszy punkt drużyny gości w całym tym spotkaniu. Do przerwy było zatem zaledwie 1:0, ku niezadowoleniu tych, którzy oczekiwali potężnego gradobicia bramek.

Zdaje się, że również Martin Jol nie był do końca zadowolony ze swoich graczy i musiał użyć w szatni wysoce perswazyjnego języka, gdyż na drugą połowę wyszedł o wiele lepszy zespół Fulham. Przede wszystkim w linach ofensywnych było zdecydowanie więcej ruchu, co umożliwiło kreowanie większej ilości okazji strzeleckich. Środek pola został kompletnie opanowany przez Etuhu, który rozgrywając znakomite zawody, nie dawał przeciwnikowi nawet przyjąć piłki w środkowej strefie boiska. Ożywił się także Andy Johnson, który w pierwsze połowie frustrował bezradnością. Wszystkie te zmiany przyniosły oczekiwany skutek w postaci następnych bramek. Po godzinie gry, będący w polu karnym Lamhauge Petersen wyciął równo z trawą szarżującego Simona Daviesa, nie dając arbitrowi tego meczu większego wyboru. Do jedenastki podszedł Danny Murphy i ze stoickim spokojem umieścił futbolówkę w rogu przeciwległym do tego obstawionego przez  Gango. Niespełna 10 minut później wynik spotkania został ustalony po przepięknej zespołowej akcji. Jeden z pomocników zagrał futbolówkę w kierunku Johnsona, który nie dotykając jej przepuścił ją między nogami do Zamory, a następnie natychmiastowo ruszył na pozycję. Bobby odegrał futbolówkę z powrotem do byłego piłkarza Evertonu, który mimo obstawy dwóch obrońców zdołał umieścić ją w siatce. Choć więcej goli już nie padło, piłkarze The Whites jeszcze kilkukrotnie groźnie atakowali, jednak brakowało precyzji, tudzież godnymi podziwu interwencjami popisywał się Gango. W 79 minucie na boisku pojawił się napastnik z którym wiązane są na Cottage wielkie nadzieję, tzn. Lauri Dalla Valle. Zaliczył on tym samym debiut w pierwszej jedenastce Fulham, jakkolwiek niekoniecznie będzie on dla niego pamiętny, gdyż z odległości dosłownie metra Włoch nie trafił do pustej bramki. Mimo tego pudła, trzy bramki wbite przyjezdnym z Wysp Owczych powinny w zupełności wystarczyć przed podróżą na mecz rewanżowy w ten niezwykle egzotyczny rejon Europy. Pewna wygrana u siebie w dość przeciętnym stylu może nie była wymarzoną inauguracją sezonu, ale bez wątpienia hańby nie przyniosła. Czekamy na więcej. Na razie gracze Fulham białych spodenek w geście kapitulacji wywieszać zamiaru nie mają.

Białe spodenki pecha nie przyniosły. Radość po strzeleniu trzeciej bramki.